รีวิวหนัง A Hundred Flowers ให้รักพาแม่กลับมา

หนังญี่ปุ่นดราม่าจัดจ้านที่เตรียมมาสร้างความอบอุ่นประทับใจให้กับผู้ชมบ้านเราในช่วงปลายปีนี้ ก็คือ “A Hundred Flowers ให้รักพาแม่กลับมา” …

A Hundred Flowers ให้รักพาแม่กลับมา เป็นเรื่องราวของ ยูริโกะ มาซาอิ เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ฟูมฟักลูกชาย อิซึมิ มาเพียงลำพังกระทั่งเติบใหญ่ ปัจจุบันเขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวและทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงแห่งหนึ่ง แต่ปรากฏว่ายูริโกะกำลังเผชิญหน้ากับภาวะของโรคอัลไซเมอร์ เธอกำลังจะหลงลืมความทรงจำต่าง ๆ แม้กระทั่งจดจำลูกชายของตัวเองไม่ได้ อิซึมิจึงได้กลับมาเฝ้าดูแลแม่และพยายามรื้อฟื้นความทรงจำให้กับแม่ แต่นั่นก็ทำให้เขาต้องกลับไปเผชิญหน้ากับสถานที่เก่า ๆ ในอดีตอีกครั้ง กับความทรงจำที่ยากจะลืมแม้อยากจะลืมแค่ไหนก็ตาม

รีวิวหนัง A Hundred Flowers ให้รักพาแม่กลับมา

นี่คือผลงานการกำกับและทำหนังเรื่องแรกของโปรดิวเซอร์และนักเขียนชื่อดัง “เก็นกิ คาวะมุระ” ที่เขาคร่ำหวอดในวงการมายาวนาน ถ้าคุณเคยดู “If Cats Disappeared From the World” นั่นแหละเป็นหนังที่สร้างมาจากนิยายที่้เขาเขียน และเขายังอยู่เบื้องหลังหนังดัง ๆ ในฐานะผู้อำนวยการสร้าง ไม่ว่าจะเป็น “Your Name.” หรือ “Sunny: Our Hearts Beat Together” และเมื่อเขามาหยิบจับทำหนังด้วยตัวเอง มันย่อมจะต้องดูจับตามองแบบไม่ธรรมดา

อันที่จริง A Hundred Flowers ก็ถือว่าเป็นหนังญี่ปุ่นตัวเต็งอีกเรื่องที่ถูกเสนอเป็นตัวแทนประเทศไปเข้าชิงรางวัลออสการ์ในปีนหน้า แต่แพ้คะแนนให้กับ “Plan 75” ไปนิดเดียว และปรากฏว่าหนังเรื่องนี้ก็ยังมีประเด็นเกี่ยวกับผู้สูงวัยคล้าย ๆ กันอีกด้วย โดยผู้กำกับเล่าว่าเขาถ่ายทอดเรื่องราวมาจากสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวและใช้ประสบการณ์มาช่วยถ่ายทอด

แน่นอนว่า เก็นกิ คาวะมุระ ยังรับหน้าที่เขียนบทหนังเรื่องนี้ด้วย และบทหนังของเขาก็เต็มไปด้วยการร้อยเรียงเรื่องราวที่แสนคมคายและมิติเชิงซ้อนที่น่าสนใจเต็มไปหมด นี่ถือว่าเป็นหนังญี่ปุ่นที่มีบทหนังค่อนข้างแข็งแรงเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว แม้ว่าจังหวะการดำเนินเรื่องจะเรียบง่ายและไปแบบช้า ๆ แต่ทิ้งเอาไว้ว่าการเพิ่มน้ำหนักอันหนักอึ้งที่เกิดขึนขึ้นกับตัวละครต่าง ๆ ได้เกือบจะสมบูรณ์

หนังเรื่องนี้อาจจะไม่ได้เล่าเรื่องแบบตรงไปตรงมาสักเท่าไหร่นัก เพราะคนดูยังต้องคอยซึมซับและจับใจความ ก่อนจะวิเคราะห์จับโยงแต่ละเหตุการณ์มาผูกรวมเข้าไว้เป็นหนึ่งเดียวกัน ท่ามกลางพฤติกรรมและเหตุผลที่ตัวละครแต่ละตัวเลือกที่จะกระทำเช่นนั้น นี่จึงกลายเป็นเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้โดยแท้ จังหวะของหนังอาจจะดูราบเรียบ แต่ก็เปรียบเสมือนเป็นคมมีดที่เฉียบคมของหนังเลยก็ว่าได้

เมื่อมาผนวกเข้ากับลีลาการแสดงของทีมแคสติ้งด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ A Hundred Flowers สมบูรณ์ขึ้นไปอีก “มาซะกิ สุดะ” คือสุดยอดนักแสดงหนุ่มแถวหน้าของยุคนี้อยู่แล้ว ฝีมือการแสดงของเขาค่อนข้างตรงกับบทบาทที่ได้รับเลือกมาให้ถ่ายทอดเป็นอย่างดี ทั้งความนิ่งทางการแสดงและอินเนอร์ที่กักเก็บเอาไว้รอการระเบิดออกมาทีละเรื่อย ๆ จัดได้เขาทำออกมาได้เกือบจะยอดเยี่ยมในทุกองค์ประกอบทีเดียว

และยิ่งมาประกบคู่ทำการแสดงกับดารารุ่นใหญ่ “เมโกะ ฮาระดะ” กลายเป็นคู่นักแสดงที่เข้าขาลงล็อกจังหวะกันได้อย่างลงตัว นี่สิ…นักแสดงมืออาชีพตัวจริง ประสบการณ์ของเธอได้ถูกนำมาใช้ในการถ่ายทอดเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวทั้งพาร์ทอดีตและปัจจุบัน เธอคนนี้สามารถแบกรับหนังทั้งเรื่องเอาไว้ได้อย่างอยู่หมัด กับการแสดงที่น้อยแต่มาก และปะทุขึ้นมาได้แบบกัดกินใจผู้ชมเหลือเกิน

อีกหนึ่งองค์ประกอบที่ไม่พูดถึงคงจะไม่ได้ใน A Hundred Flowers ก็คงจะเป็นการใส่องค์ประกอบงานสร้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็นกิมมิกที่น่าสนใจ โดยเฉพาะงานภาพของหนังเรื่องแรกของผู้กำกับเก็นกิ ถือว่าสอบผ่านฉลุยมาก ๆ เพราะงานจุดนี้มีส่วนช่วยบิวท์อารมณ์ของหนังได้เป็นอย่างดี และหนึ่งจุดที่ชอบมาก ๆ ก็คือการเล่นกับสีในหนังเรื่องนี้ ที่นำเอาสีมาใช้เป็นตัวแทนของตัวละคร โดยเฉพาะ สีเหลือง กับ สีน้ำเงิน แม่สีที่ต่างเฉดกันแต่กลับอยู่คู่กันได้แบบมีสีสั้น

โดยสรุปแล้วนั้น A Hundred Flowers ให้รักพาแม่กลับมา เป็นหนังดราม่าที่โยงใยประเด็นครอบครัวได้อย่างคมคาย การเยื้องย่างเข้ามาของภาวะโรคสมองเสื่อม กลายเป็นเรื่องใหญ่ของทุกครอบครัว การดูแลซึ่งกันและกันในยามที่ยังจดจำกันได้อยู่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ก็เหมือนกับที่หนังบอกเอาไว้ว่า “สวยเหลือเกิน แต่จะยังคงจำได้มั้ยนะ?” เพราะเรื่องราวชีวิตแต่ละมีหลายสิ่งถาโถมเข้ามามากมาย บางครั้งช่วงเวลาแห่งความสุขและความงดงามก็มักจะถูกบดบังไปให้เราลืมเลื่อนและนึกไม่ถึงนั่นเอง…